Verskil tüsken versys van "Internasjonaal Klaankenskrift"

t '''Internasjonaal Klaankenskrift''' (oet t [[Engels]]: ''International Phonetic Alphabet''), ofwal t '''Internasjonaal Foneties Alfabet''', meesstieds an eduudt met de ofkorting ''IPA'', is ne manere van [[fonetiek|klaanken]] opskriewen wat egroondt is op t [[Latiens]]e [[alfabet]], en bedacht duur de [[Internasjonale Fonetiese Assosjasie]] as ne standaard wiergave van t geluud van ne gesprökkene sproake. t IPA wörd gebroekt duur vremdsproakstudeanten en -leraren, sproakonderzeukers, sproakpathologen en therapeuten, zängers, akteurs, lexikograwen en vertalers.

t IPaIPA is ontwörpen um eankelt de sproakgeluden dale te skriewen: [[fonemen]], [[intonasie]], en de skeaiding van wöarde en lettergrepen. Um biekommende sproakkenmoarken zo as taandknarsen, [[lispelen]] en kuieren met ne hazelippe wier te gewen besteet n pakket toovogingstekens bie t IPA.

In 1886 vörmden ne groep [[Fraankriek|Fraanske]] en [[Engelaand|Engelse]] sproakleraars, onder leaidige van de Fraanske sproakenkeundige [[Paul Passy]] de Internasjonale Fonetiese Assosjasie. t Eerste alfabetskrift was egroondt op ne skriefwiesanpassing van t [[Engels]], det bekeand steund as t [[Romiese Alfabet]], mear um t geskikt te maken vuur aandere sproaken wör t too eloaten det de tekens per sproake wat konnen verskillen. Bievuurbeeld n [ʃ]-klaank (de ''sh'' in ''shoe''), wör oorsproonkelik an egewen met ne <c> in t Engels, mear met ne <x> in t [[Fraansk]]. Mear in 1888 wör t alfabet an epakt en geliek emaakt vuur alle sproaken. Van doaroet wörden alle volgende anpassings emaakt.