Verskil tüsken versys van "Geleuven (gedrag)"

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Nickg19 (Oaverleg | bydragen)
Geen bewerkingssamenvatting
Droadnaegel (Oaverleg | bydragen)
K Wat verwiezingen derbi'j]]
Regel 1:
'''Geleuven''' is 'n [[Psychologie|psychiese]] toestaand waorin 'n meense onder bepaolde veurweerden een bepaolde bewering veur waor wil nemmen. [[Geleuf]] en geleuven bint tarms die op 'n bepaolde meniere wel met mekare te maken hebt, mar daor giet 't artikel later op varder.
 
De eerste betiekenisse van geleuven is de anname det iets waor of nie waor is. Geleuven in dit verbaand is as 'n inschatting die iemand maakt det 'n bewering met 'n zekere waorschienlikheid waor of onwaor zol kunnen wezen. Dizze waorschienlikheid is in 't geval van 'geleuven' grooter as wenneer men 'gien idee' hef, en kleener as wenneer men iets 'zeker wet'. Dizze waorschienlikheden wödden deur personen persoonlijk toe-kend. In dizze betiekenisse van geleuven geldt dus det d'r gien zekerheid is over 't geval.
Regel 5:
Een twiede betiekenisse van geleuven is 't hebben van vertrouwen of overtuging in 'n verwachting in iets of iemand, wat beveurbeeld töt uuting kump in de uutsprake "zi'j geleuft in mi'j". In dizze betiekenisse giet 't dus umme de persoonlijke overtuging det iets zo is, giet gebeuren of vaststiet. Geleuven is dan vertrouwen en vervölgens stellen det iets zo is.
 
Geleuven is 'n algemien begrip, det vake in verbaand bracht wödt met [[Religie|rilligie]]. Mar men kan naos 't geleuven in God, ok geleuven in beveurbeeld parrenormale verschiensels, zolange zulk soort zaken nie vaststiet. Weten en geleuven (in de betiekenisse van overtuging en vertrouwen) gaot vake saomen, en staot nie in tegenstelling töt mekare. Geleuven en weten in de betiekenisse van 'n wetenschappelik bewezen waorheid of onwaorheid stiet echter vaker tegenover mekare. As 'n feit bewezen is ('de eerde is rönd'), is 't muuilik te geleuven in 't tegendeel d'rvan.
 
Wenneer men deenkt det men iets wet is d'r vake ok 'n illement van overtuging of geleuven anwezig, det men echter söms nie graog wil erkennen. Men is söms neigd de eegen mieningen zo objektief meugelijk te willen zeen, waorbi'j 't anwezig wezen van geleuf of vertrouwen in de eegen miening 't objektieve kerakter d'rvan vermindert, en daorumme veur de butenwereld onweenselik is. 't Sprek veur zich det iemand argens in kan geleuven zonder det d'r veur dit geleuf (wetenschappelik) bewies bestiet, net as det men kan deenken iets te weten, mar 't desondaanks toch fout hef.