Verskil tüsken versys van "Lucas Jonker"
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Anhaling |
|||
Regel 26:
In de [[Tweede Wereldoorlog|oorlog]], in 1943, stund Jonker zien verhaal ''Mulders Elsien'' (det ok an de Riest speult) in de bundel ''Elf. Het land vertelt. Elf van de beste verhalen uit de elf gewesten van Nederland'', verzameld en in-eleid deur deur Max Wolters en in Amsterdam bi'j de [[Arbeiderspers]] uutegeven. Wolters was een [[Nationaal-Socialistische Beweging|NSB'er]] die de streekroman, daorin de dagelijkse veurvallen van de gemienschop veuropstaot, verdedigden teeng de mederne wereldliteretuur. Jonker zien verhaal is waorschienlijk in de bundel edaone zunder zien wetenschop veurof. Jonker hef veur zo varre as bekend is, in de oorlog niet in almanakken of tiedschriften epubliceerd en was ok niet bi'j de [[Kultuurkamer]].
== Anhaling ==
Harm dient bi'j de boer Barrels Albert en zien vrouwe. 't Olde mèense is niet zo drok op Harm, umdet ze geleuft det hi'j uut een nöst kump det niet deugt: Harm zien va zol ooit ies esteulen hebben. Daorumme is d'r ok gien spraoke van det Harm wat mit de dochter van 't boerengezin mag hebben, al mag Harm heur allebarstens geern lieden.
:''Toe veursmiddags 't olde mèense deruut was um boskoppen te doen, ze mus gerst halen veur 't stoetebakken en nog meer van zukke dingen, en de boer naor 't laand was, mus Harm nog wat op de dèele doen. En Grietien was op de pompestraote an 't melkgerei skone maken. Toe dachte Harm ieder keer: Zu'k naor heur toe gaon? Wat zu'k tegen heur zeggen? Zu'k 't op de man of vraogen? 't Gunk hum alles deur menare deur 't heufd. 't Mus now toch wèzen, zo'n gelègenheid kwaamp zo mar niet weer. Op goed geluk of gunk hij naor heur toe. 't Harte bonsden hum tegen de kèel. Hij wol net doen, of hij wat drinken mus.
:''Waorumme of 't was, det Grietien opkeek, toe hij vlak bij heur was, wus hij niet. Ze gunk aoverende staon, en had de boender nog in de haand. Een rooie kleur det ze had! Slim! Det kwaamp miskien van 't veuraover staon, of miskien ook wel van wat aanders, en Harm zölfs had vaste wel een rooie kleur van . . . . . aangst.
:''Zij keek hum an, hij keek heur stief an . . . en daor begunden zij iniens te lachen, merakel! En Harm? . . . Hoe hij 't duurden te waogen, kun hij hum later zölfs niet begriepen, mar an drinken dacht hij niet meer. Hij greep heur bij de skolders en drukten heur mit de rugge tegen 't skot. Zij lachten mar, en hij? . . . Hij höld heur vaste en keek heur stief in de ogen, en zèe: 'Za'k oe ies?' Ja, wat? . . . . Det zèe hij der niet bij. Kwaod doen? Det kuj denken! Nee, heur. Net aandersumme. Mar een smok geven, . . . det duurden hij niet te waogen, al zul hij 't nog zo geern doen.
:''Zij lachten nog mar, en hij höld heur zo nog vaste . . . . toe de boer de baanderdeure in kwaamp stappen.
:'' 'He, jong, is det waarken?' reup hij.
:''En Harm leut Grietien iniens verskrikt lös, en net as een hond, die een skup ekregen hef, mit de starte tussen de bienen der tussenuut giet, zo kneep Harm 't deurtien naost de pompe uut, en Grietien was gauw weer an 't boenen, en Harm heurden hum nog naoroepen: 'Pas op mar, det de vrouwe zuks niet zet!'
:''Hij gunk veur de sekurigheid mar niet weer naor de dèele toe, mar trök naor 't laand, um daor an 't waark te gaon, en toe een poosien later de boer daor ook weer terugge kwaamp, zorgden Harm wel, det hij een endtien bij hum uut de buurte bleef.
:''Wat zul hij der wel van zeggen, dacht Harm bij humzölfs. En lachte, toe de boer wel gelègenheid had ehad, en der toch niks van zèe: Zul hij der niks van zeggen? en: Hij zal 't toch niet tegen 't olde mèense zeggen?''
Uut ''Harm boerenlèven an de Riest'' in de uutgaove van 1988, blz. 116-7
== Rifferenties ==
| |||