Hennie en Jan loopt saam 'n blokkieblökkie umme. Now 't wark edoan is, 't etten achter de koezen en 't buten mooi duuster wöd. Zi-j slentert langs de bosraand, nöast eer hebt ze 't water van de Vechte. Zi-j zegt nie veul' tegen mekare, mar lustert noar de oavendgeluden. Opiens heurt ze 'n stemme uut 't narns die röp: ''De tied is doar, de keerl nog nie!'' Zi-j kiekt de rondte in, mar ziet niks. Wat stappen verder klinkt 't asof d'r iets rap op dereer ankump. 'n Zwart wezen störmp op Jan an en dök met hum 't water in. Hennie skrewen en zöt Jan in 't water verdwienen. Et leste wat 'e van hum zöt, is zien leste oadem wat as luchtbellegies 't water op kump drieven. Hennie röp hum nog wat moal noa, mar 't gef gien geheur. Zi-j rent 't pad weerumme. Zi-j mút hölpe halen. Dan heurt 'e weer die stemme roepen: ''De tied is doar, de vrouwe nog nie!'' An-ekommen bi-j heur buren is 'e kats buten oadem en an 't reren. De buren doet heur 'n glas water, zodat 'e kan zeggen wat der an de haand is. Mar Hennie is zo van 't slag of, dat 'e zich in 't water verslikt. De buren tikt heur op de rugge, mar 't proesten wöd allene mar arger. Uutendelik stikt 'eze d'r in.
(Moraal van 't verhaal: Ie kunt de tied/oewn noodlot niet ontlopen.)
