Tuugliende

Een tuugliende (of liende) is een espannen draod daor aj ewassen tuug (linnengoed) en aandere kleraosie an te dreugen hangt. De draod is deurgaons buten espannen tussen muren of liendepaolen (beveurbield in de tuun), en de kleraosie wördt deurgaons mit holten tuugknippen an de draod ehungen. Vake wördt drei of vier draoden naost mekaar espannen. De tuugliende onderscheidt heur van 't wasrekke en de dreugmeule.

Een tuugliende mit tuugknippen

De draod was vrogger miestentieds een touwgien, mar bestiet tegenswoordig in West-Europa miestal uut keunststofvezel of staoldraod mit plastic derumhenne.

In een paar plaatsen in Nederlaand daor as 't slim weien wil, zoas op Marken, wördt een tweistrengsliende gebruukt die ze roop nuumt. Der wördt gien tuugknippen gebruukt, umdet de kleraosie vörtweien zol: in plaatse daorvan wördt de kleraosie tussen beide strengen eklemd.

In Zuud-Europese laanden kuj de tuugliende aover nauwe straoties espannen vienden. Um de was mit gemak buten te hangen en binnen te halen, is an beide enden van 't draod een ketrol vastemeuken.

Vanof de opkomst van de wasdreuger nemp 't gebruuk van de tuugliende of, mar kleraosie van gevulig materiaol kan nog aaltied beter an de liende.

Nedersaksisch

• Drèents:
  • liende, wasliende
  • lien(e), waslien(e)
  • tuugliende
  • waskelien
• Grunnegs: waskelien(e)
• Stellingwarfs: liende, wasliende
• Veluws:
  • waslien, lien (Putten e.u.)
  • wasliende, liende (Nunspeet e.u.)

Uut de kunst

Mangs oet zien venster zöt e 'n vrouw

die wasgoed hank an 't lienetouw;

een windvlaog blas heur rokken strak,

boetseert heur börsten in heur jak.

Uut Allèn, een gedicht van Hans Heyting (evunden in Scheupers van de Taol, Stichting Het Drentse Boek, Zuudwolde, 2003)

Dit stok is eschreven in 't Zuudwest-Zuud-Drèents.